Tradycyjne, Piękne Święto Matki Bożej Zielnej
Dzisiejsze święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, obchodzone 15 sierpnia, przypomina nam o duchowym i fizycznym opuszczeniu ziemi przez Matkę Jezusa Chrystusa, kiedy to zarówno jej dusza, jak i jej ciało zostały zabrane przed oblicze Boga. W polskiej tradycji znane jest także jako święto Matki Bożej Zielnej. To jedno z najstarszych i najważniejszych świąt Maryjnych w Kościele katolickim. Podczas obchodów tego święta, przynosimy na uroczystą Mszę św. zioła i zboża – dary łąk i pól, celem ich poświęcenia.
Piękne są wszystkie tradycje związane z dzisiejszym Maryjnym świętem. Jednak najbardziej nietypowe obchody święta Wniebowzięcia NMP, praktykuje się sanktuarium pasyjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej. Odbywa się tam wielkie widowisko religijne będące inscenizacja – zarówno Zaśnięcia, jak i Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. W procesji niesie się spoczywający na marach posąg Matki Boskiej, który na zakończenie uroczystości podnosi się i pokazuje wiernym.
Skupiając się na duchowym przeżyciu święta Wniebowzięcia NMP, na pewno warto przypomnieć sobie historię życia Najświętszej Panienki od Zwiastowania aż po Wniebowzięcie. Pan Bóg miał naprawę wspaniały pomysł, najpierw posyłając Swego Syna na ziemię przez Niepokalaną Maryję, a potem zapraszając Ją do Nieba. Maryja całkowicie przyjęła Boży plan względem siebie, któż więc jak nie ona zasłużyła na Niebo…
A jak jest z nami? Czy również pokładamy nadzieję w Bogu? Czy potrafimy poddawać się Jego woli?
Niech Nieskalana Najświętsza Maryja Panna będzie naszym lustrem, w którym będziemy mogli przejrzeć się bez obrzydzenia własnymi grzechami – tego Wam i sobie w dniu dzisiejszym życzę Kochani. Wsłuchując się w słowa „Magnificat” postarajmy się być także bardziej ufni co do Bożego planu…
Maryja rzekła:
«Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
święte jest Jego imię,
A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie
nad tymi, co się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak przyobiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki» („Magnificat” Łk 1, 46-55)